Krok 1 z 6

Odmiana przez przypadki

Nominativus
Nominativus w języku karaimskim nie ma odrębnego sufiksu.

Genetivus
Sufiks genetiwu (dopełniacza) w dialekcie północnym to -nyn ~ -ńiń ~ -nun ~ -ńuń, np. aχča ‘pieniądze’ ⟶ aχčanyn ‘pieniędzy (gen.)’. W zdaniu genetivus spełnia przede wszystkim rolę przydawki i orzeczenia imiennego.

Accusativus
Sufiksem accusatiwu (biernika) jest karT. -ny ~ -ńi ~ -nu ~ -ńu, np. aχča ‘pieniądze’ ⟶ aχčany ‘pieniądze (acc.)’. W zdaniu pełni on zwykle rolę dopełnienia bliższego. Jeśli sufiks akuzatiwu dodawany jest do wyrazu z sufiksem dzierżawczym 3. osoby liczby pojedynczej i mnogiej, sufiks zmienia się i brzmi on -n ~ -ń, np. aχčasy ‘jego pieniądze’ ⟶ aχčasyn ‘jego pieniądze (acc.)’.

Dativus, locativus, ablativus
W zachodniokaraimskim systemie przypadków deklinacyjnych trzy przypadki wyrażają stosunki czasoprzestrzenne. Są to: (1) dativus, który wyraża ‘ruch w kierunku do’, (2) locativus, który wyraża ‘znajdowanie się w danym miejscu’ oraz (3) ablativus, który wyraża ‘ruch z kierunku od’, np.: karT. üa ‘w domu’, üǵa ‘do domu’, üań ‘z domu’.