Partykuła pytajna w języku karaimskim odpowiada polskiej partykule czy i stoi po wyrazie, do którego się odnosi. Aby więc sformułować pytanie, na przykład, do orzeczenia imiennego, należy jej użyć po nim. Pierwotnie partykuła pytajna miała tylko jedną postać: mo. W dialekcie północnym zaś oprócz mo wykształciły się dalsze postaci; w tekstach i opracowaniach z różnych okresów znajdziemy następujące warianty: mo, ḿo, ma, ḿa, me, ḿe, my, mi, mu, ḿu, a użycie ich było tylko częściowo zależne od działania harmonii wokalnej i konsonantycznej i dość nieregularne.
Przykłady:
— Oł atej mo? ‘Czy on jest twoim ojcem?’
— Bu iik śeńiń mo? ‘Czy to twój list?’
