Akcent zwykle pada na końcową sylabę, jest on więc stały i oksytoniczny. Wyjątek stanowią poszczególne sufiksy i partykuły, które nie przyjmują akcentu, np. końcówki osobowe, sufiks przeczenia z wyjątkiem w czasownikach czasu przeszłego, sufiks narzędnika (intrumentalis), partykuła pytajna. Poza tym wyjątkiem są również niektóre wyrazy, w których akcent pada na inną sylabę niż końcowa. W wyrazach złożonych akcent pada na ostatnią sylabę pierwszego członu.
