POMYŚLNOŚĆ
Średni wynik 15%
Postęp: 12%
Wyrażanie pojęć ‘jest, istnieje’ i ‘nie ma, nie istnieje’
W języku karaimskim dla wyrażenia pojęć ‘jest, istnieje’ i ‘nie istnieje’ używa się, odpowiednio, wyrazów karT. bar ‘jest, istnieje’ i karT. joχ ‘nie ma, nie istnieje’. Do wyrazów tych dołączane są sufiksy orzeczenia imiennego, aby wyrazić kategorię osoby.
Rzecz jasna, w tekstach najczęściej pojawiają się postaci 3. osoby obu liczb. Wyraz joχ również może mieć skrócone formy, a najczęstszymi są karT. joχt ‘nie ma, nie istnieje’, joχtłar ‘nie ma ich, nie istnieją’. W tekstach północnych możemy również spotkać rzadką konstrukcję uu bart ‘nie ma’, która jest wyraźną kalką słowiańską, por. pol. nie istnieje.
Poniżej kilka przykładów: bardy zaman ‘jest (jeszcze) czas’, joχtur zaman ‘nie ma czasu’, bunda bardy onhałtuvču ‘jest tu lekarz’, bunda joχtur onhałtuvču ‘nie ma tu lekarza’, bardy χazzan ‘jest chazzan’, joχtur χazzan ‘nie ma hazzana’, bardy karaj ‘jest Karaim’, joχtur karaj ‘nie ma Karaima’.
Ważne jest, aby zapamiętać, że karTH. bar ‘jest, istnieje’ odnosi się przede wszystkim do samego faktu egzystencji. Określanie wyrazem bar występowania jakieś cechy bądź istnienia w jakimś charakterze, a więc użycie go w znaczeniu orzeczenia imiennego, jest zjawiskiem rzadszym, wykształconym pod wpływem słowiańskim. Kolejną różnicą między użyciem bar jako orzeczenia imiennego a użyciem go w znaczeniu ‘istnieje’ jest to, że w tym drugim znaczeniu występuje on zwykle przed wyrazem, do którego się odnosi. Różnicę tę możemy przedstawić w następujący sposób:
